آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آخرای ماه سفرکرده که «سی روزه»شـدی              رنگ رخسارتو همرنگ محرّم شده است

عرشیان، منتظر واقعه ای جان سـوزند              چشم قدسی نفسان،چشمه ی زمزم شده است

شــب تــودیع پــیمبـر، شـهدا می گـفتند:              آه از این صبح قیامت،که مجسم شده است

تاکه برچیده شدازروی زمین«سایه ی وحی»              آســمان، ابری و آشفته و درهم شده است

«مجتبی»گلشنی ازلاله به لب،کردوداع              داغ او، داغ دل عــالــم و آدم شــده است

باغ، لبـریز شد از زمزمۀ «یاس کبود»              لاله، دل تنگ تر ازحجلۀ ماتم شده است

میهمانی،که«خراسان» شد از او باغ بهشت              میزبان غـم او «عیسی مریم» شده است

ازهمان روزکه زد سکّه به نامش درتوس              شب،پی کشتن«خورشید» مصمم شده است

تا بسوزد «دل ذریه ی» زهرای بتــول              زهــر در سـاغر انگور فراهم شده است

راستی تا بزند بوسه بر «ایوان طـــلا»              کمر چرخ به تعـظیم شمـا خـم شده است

پایتخت دل صاحب نظران است این جا              «مشهد»انگشت نمای همه عالم شده است

گـر چه بسیار خطا دیده ای از ما، امــا              سایۀ مهر تو کی از سرما کم شده است؟

گرچه من ذرّۀ ناقابلم ای شـمـس شموس!              باز پیوند من و عشق تو محکم شده است

تـا کسی بـنـدۀ سـلـطـان خـراسـان نشود              غمش از دل نرود، مشکـلش آسان نشود